Mύρισε Άνοιξη… Μήπως να προγραμματίσουμε την επόμενή μας απόδραση στις κοσμοπολίτικες Σπέτσες;
Mύρισε Άνοιξη… Μήπως να προγραμματίσουμε την επόμενή μας απόδραση στις κοσμοπολίτικες Σπέτσες;
Στη γη όπου έζησε η Μπουμπουλίνα και ο Χατζηγιάννης Μέξης, τον τόπο όπου ευεργέτησε ο Σταύρος Νιάρχος και το μέρος απ’ όπου πέρασε η αφρόκρεμα της υψηλής κοινωνίας, σήμερα οι εκπληκτικές διατηρητέες επαύλεις, οι σχολές στα πρότυπα του Eton και τα ιστορικής σημασίας αρχοντικά-ζωντανά μουσεία δυστυχώς απειλούνται. Όχι, όμως, μόνο από τη φθορά του χρόνου, αλλά από την αδιαφορία του επισκέπτη που δεν ξέρει να τα εκτιμήσει. Από την αδιαφορία του κράτους να αναδείξει τα διαμάντια ενός τόπου, τη γραφειοκρατία που αναχαιτίζει σε κλειδωμένα συρτάρια υπουργείων και οργανισμών την ιδιωτική πρωτοβουλία και δεν την αφήνει να μεγαλουργήσει… Γιατί αυτή είναι που φέρνει την αλλαγή. Οι ιδέες και τα όνειρα των ανθρώπων είναι που οδηγούν τον τόπο στην πρόοδο. Αν οι Σπέτσες είχαν μερικούς σύγχρονους «Ανάργυρους», θα αποτελούσαν χωρίς αμφιβολία έναν προορισμό παγκοσμίου φήμης…
Γιατί σ' τα λέω όλα αυτά; Αν ανήκεις σε αυτούς που επισκέπτονται το νησί συχνά, σε καλώ την επόμενη φορά να το δεις μέσα από τα δικά μου μάτια. Ίσως ήρθε η στιγμή να γυρίσεις το κεφάλι σου προς το αρχοντικό του Ανάργυρου (ναι, καλά κατάλαβες, σε αυτό το εγκαταλειμμένο κτήριο στην Ντάπια) και να δεις πίσω και πέρα από τους μισογκρεμισμένους τοίχους τη λάμψη μιας άλλης εποχής... Να αισθανθείς συγκίνηση και περηφάνια όταν περπατήσεις μέσα στα δωμάτια όπου έζησε η μεγάλη καπετάνισσα Λασκαρίνα, να νιώσεις ρίγος διαβάζοντας την κορνιζαρισμένη σε περίοπτη θέση στο Poseidonion διαθήκη του Ανάργυρου και -γιατί όχι- να δεις τις Σπέτσες όπως τις φωτογράφισε με τα μάτια της φαντασίας του ένα μεγάλο... μυαλό!
Είτε επιλέξεις να έρθεις οδικώς και να σταματήσεις απέναντι στην Κόστα, είτε με το δελφίνι από Πειραιά, στον προορισμό σου θα φτάσεις τελικά διά θαλάσσης. Αυτό είναι το κόστος για να μην είσαι μόνιμος κάτοικος -μόνο σ' αυτούς επιτρέπεται η μεταφορά του αυτοκινήτου. Το δικό σου, λοιπόν, το αφήνεις πίσω και μαζί με αυτό και το άγχος, το στρες και την... πόλη! Για μετακινήσεις μέσα στον οικισμό και τις γειτονικές παραλίες σού προτείνω το ποδήλατο ή για τους αθεράπευτα ρομαντικούς, την άμαξα.
Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα απολάμβανα τόσο εκείνες τις απογευματινές βόλτες στη γραφική Κουνουπίτσα ή τη βραδική μου επιστροφή από το Παλιό Λιμάνι, κάτω από την επιβλητική όψη αυτών των μοναδικών καπετανόσπιτων στον Άγιο Νικόλαο! Δίπλα στη θάλασσα και πάνω στο ποδήλατό μου απολάμβανα μια ιδιαίτερη αίσθηση ελευθερίας. Δεν αισθάνθηκα το ίδιο στην Ντάπια. Εκεί οι ρυθμοί σε καλούν να μπεις σε άλλη τροχιά. Το Νέο Λιμάνι είναι, άλλωστε, η πρώτη εικόνα του νησιού που μου έρχεται στο μυαλό. Τα κανόνια, τα προσεγμένα cafes, τα εμπορικά καταστήματα και τα αραγμένα θαλάσσια ταξι που περιμένουν υποψήφιους πελάτες ανήκουν σε αυτό το φωτογραφικό κάδρο. Είναι το σύγχρονο κέντρο, η αγορά, η περαντζάδα. Εδώ χτυπάει η καρδιά των Σπετσών. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, βέβαια.
Γιατί το βράδυ όλοι δίνουν ραντεβού στην άλλη μεριά. Ενάμισι χιλιόμετρο από εκεί, το Παλιό Λιμάνι δονείται στους ήχους δημοφιλών bars και γνωστών clubs. Εκεί όπου το πρωί «ξαποσταίνουν» τα περίφημα καρνάγια (οι Σπέτσες ήταν η δεύτερη ναυπηγική δύναμη της Ελλάδας) και «παλεύουν» για τα προς το ζην οι τελευταίοι καραβομαραγακοί, το βράδυ παρελαύνει όλο το κοσμικό νησί...
Με προσεγμένα μαγαζιά, εκλεκτές ψαροταβέρνες και καινοτόμες προτάσεις, που όμοιες τους δεν βρίσκεις ούτε στην πιο εξελιγμένη μεγαλούπολη, οι επιχειρηματίες στις Σπέτσες έχουν καταφέρει να ανεβάσουν τον πήχη πολύ ψηλά. Προσφέρουν ασυναγώνιστη ποιότητα, αποφεύγοντας το κραυγαλέο και το στυλιζαρισμένο, ενώ ταυτόχρονα ικανοποιούν μέχρι και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες.
Πού κατέληξα; Οι Σπέτσες δεν χρειάζεται να σε πείσουν για κάτι. Όπως ένα καλό φαγητό που θέλεις να το ξαναδοκιμάσεις, έτσι και σε αυτό το νησί θέλεις να γυρίσεις ξανά και ξανά, για να «γευτείς» κάθε εμπειρία που σου προσφέρει απλόχερα... Είναι ευνοημένες από την Ιστορία, προικισμένες από τη φύση και δεν θα χάσουν ποτέ τη διαχρονική τους αξία. Πίσω, όμως, από αυτό βρίσκονται οι άνθρωποι, αφανείς ήρωες, που «αιχμάλωτοι» από τη ομορφιά του τόπου, σέβονται και τιμούν αυτή τη γη και παλεύουν για το καλύτερο. Ας γίνουν και για άλλους παράδειγμα προς μίμηση. Τους αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο»!
Είτε επιλέξεις να έρθεις οδικώς και να σταματήσεις απέναντι στην Κόστα, είτε με το δελφίνι από Πειραιά, στον προορισμό σου θα φτάσεις τελικά διά θαλάσσης. Αυτό είναι το κόστος για να μην είσαι μόνιμος κάτοικος -μόνο σ' αυτούς επιτρέπεται η μεταφορά του αυτοκινήτου. Το δικό σου, λοιπόν, το αφήνεις πίσω και μαζί με αυτό και το άγχος, το στρες και την... πόλη! Για μετακινήσεις μέσα στον οικισμό και τις γειτονικές παραλίες σού προτείνω το ποδήλατο ή για τους αθεράπευτα ρομαντικούς, την άμαξα.
Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα απολάμβανα τόσο εκείνες τις απογευματινές βόλτες στη γραφική Κουνουπίτσα ή τη βραδική μου επιστροφή από το Παλιό Λιμάνι, κάτω από την επιβλητική όψη αυτών των μοναδικών καπετανόσπιτων στον Άγιο Νικόλαο! Δίπλα στη θάλασσα και πάνω στο ποδήλατό μου απολάμβανα μια ιδιαίτερη αίσθηση ελευθερίας. Δεν αισθάνθηκα το ίδιο στην Ντάπια. Εκεί οι ρυθμοί σε καλούν να μπεις σε άλλη τροχιά. Το Νέο Λιμάνι είναι, άλλωστε, η πρώτη εικόνα του νησιού που μου έρχεται στο μυαλό. Τα κανόνια, τα προσεγμένα cafes, τα εμπορικά καταστήματα και τα αραγμένα θαλάσσια ταξι που περιμένουν υποψήφιους πελάτες ανήκουν σε αυτό το φωτογραφικό κάδρο. Είναι το σύγχρονο κέντρο, η αγορά, η περαντζάδα. Εδώ χτυπάει η καρδιά των Σπετσών. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, βέβαια.
Γιατί το βράδυ όλοι δίνουν ραντεβού στην άλλη μεριά. Ενάμισι χιλιόμετρο από εκεί, το Παλιό Λιμάνι δονείται στους ήχους δημοφιλών bars και γνωστών clubs. Εκεί όπου το πρωί «ξαποσταίνουν» τα περίφημα καρνάγια (οι Σπέτσες ήταν η δεύτερη ναυπηγική δύναμη της Ελλάδας) και «παλεύουν» για τα προς το ζην οι τελευταίοι καραβομαραγακοί, το βράδυ παρελαύνει όλο το κοσμικό νησί...
Με προσεγμένα μαγαζιά, εκλεκτές ψαροταβέρνες και καινοτόμες προτάσεις, που όμοιες τους δεν βρίσκεις ούτε στην πιο εξελιγμένη μεγαλούπολη, οι επιχειρηματίες στις Σπέτσες έχουν καταφέρει να ανεβάσουν τον πήχη πολύ ψηλά. Προσφέρουν ασυναγώνιστη ποιότητα, αποφεύγοντας το κραυγαλέο και το στυλιζαρισμένο, ενώ ταυτόχρονα ικανοποιούν μέχρι και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες.
Πού κατέληξα; Οι Σπέτσες δεν χρειάζεται να σε πείσουν για κάτι. Όπως ένα καλό φαγητό που θέλεις να το ξαναδοκιμάσεις, έτσι και σε αυτό το νησί θέλεις να γυρίσεις ξανά και ξανά, για να «γευτείς» κάθε εμπειρία που σου προσφέρει απλόχερα... Είναι ευνοημένες από την Ιστορία, προικισμένες από τη φύση και δεν θα χάσουν ποτέ τη διαχρονική τους αξία. Πίσω, όμως, από αυτό βρίσκονται οι άνθρωποι, αφανείς ήρωες, που «αιχμάλωτοι» από τη ομορφιά του τόπου, σέβονται και τιμούν αυτή τη γη και παλεύουν για το καλύτερο. Ας γίνουν και για άλλους παράδειγμα προς μίμηση. Τους αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο»!
